بوی بد دهان

سابقه و هدف: بوی بد دهان که به آن halitosis گفته می شود بوی نامطبوعی است که همراه با هوای بازدم از دهان یا بینی خارج می شود. شیوع بوی بد دهان تا 50% گزارش شده است و معمولاً دندانپزشکان اولین گروهی هستند که می توانند به افراد دارای این مشکل کمک کنند. بوی بد دهان یک بیماری مولتی فاکتوریال است که به انواع بوی بد دهان واقعی (genuine)، بوی دهان کاذب (pseudohalitosis)و ترس از بوی بد دهان (halitophobia) تقسیم می شود. شایع ترین علت هالیتوزیس، از دهان منشاء می گیرد که 90%-80% موارد را شامل می شود. علل دهانی هالیتوزیس شامل خشکی دهان، بیماری های پریودنتال، زخم های دهان، پوشش سطح پشتی زبان، عفونت های دهان و ایمپلنت های دندانی می باشند. وقتی بیمار معتقد به داشتن بوی بد دهان آن را هالیتوزیس کاذب می نامند و اگر درمان هالیتوزیس واقعی یا کاذب صورت گیرد ولی بیمار همچنان معتقد به داشتن بوی بد دهان باشد آنرا halitophobia می نامند. باکتری های گرم منفی بی هوازی نقش اصلی در ایجاد بوی بد دهان دارند. مهمترین روش های تشخیصی و اندازه گیری بوی بد دهان عبارتند از: روش ارگانولپتیک که بر اساس درک معاینه کننده از بوی دهان بیمار انجام می شود، روش کروماتوگرافی گاز و اندازه گیری با مانیتور سولفیدی. نتیجه گیری: در درمان علامتی بوی بد دهان شناسایی عوامل دهانی ایجاد کننده بوی بد و رفع آنها بسیار حائز اهمیت است. روش های مکانیکی کنترل بهداشت دهان مانند استفاده صحیح از مسواک، نخ دندان و زبان پاک کن باید به بیمار آموزش داده شوند. استفاده از غذاهای فیبردار، مصرف آب فراوان و پاکیزه نگه داشتن دندان مصنوعی در رفع بوی بد دهان بسیار مهم می باشند. دهان شویه های آنتی سپتیک نیز به عنوان مکمل روش های مکانیکی می توانند به بر طرف کردن بوی دهان کمک کنند که از میان آنها کلرهگزیدین بیشتر از سایر دهان شویه ها در رفع بوی بد دهان موثر بوده است.